Έχω δουλέψει σε 24ωρο internet cafe, σε διαφημιστικό γραφείο, σε εταιρία παραγωγής λογισμικού, και σε ιντερνετικό portal...(από οικοδομή και ταβανόπροκες δεν ξέρω, αλλά από premiere και joomla κάτι σκαμπάζω, και θαρρώ πως έχω και μια "Α" αισθητική...)
Εδώ θα ακουστώ λιγουλάκι συντηρητικός και κλισε αρκετούτσικα, αλλά πραγματικά, πιστέψτε με, αμα δεν έχεις δουλέψει, δεν ξέρεις τι σημαίνει η φράση "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο". Για του λόγου το αληθές παραθέτω τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα που μου έτυχαν εμένα... Τα ονόματα και οι επωνυμίες είναι φανταστικά, αλλά τα γεγονότα πέρα για πέρα αληθινά.
1)Μέταλ μbar
Τόπος : Διαφημιστικό Γραφείο "Τρομπέν" - Γιδονήσι
(στο συγκεκριμένο παράδειγμα "πελάτης" και εργοδότης ταυτίζονται μιας και πληρώνομαι με το project και όχι με την ώρα)
Με το αφεντικό, τον "Ταξιάρχη" γνωρίστηκα σε ένα επαρχιακό 80's-metal-bar, συστημένος από ένα φίλο, για να αναλάβω να κάνω κάποια τηλεοπτικά διαφημιστικά π[ου θα παιζόντουσαν στα τοπικά κανάλια. Με κέρασε ένα καφέ και δεν άργησε να αρχίσει να μου μιλάει για την δική του επαφή με το αντικείμενο :
"Εγώ μικρέ μου έκανα μοντάζ όταν δεν υπήρχαν μονταζιέρες και ψηφιακά ματζαφλάρια. Ο Ταξιάρχης μόνταρε με κοπίδι και ασετόν πάνω στην "καρμανιόλα" (εντάξει δεν είπε καρμανιόλα αλλα είπε κάτι ακατανόητο και καλά ψαγμένο, retro και πολύ true) "
Εγώ χαμογελάω συγκαταβατικά, και αρχίζει να μου μιλάει για τη μπίζνα.
"Εμένα που με βλέπεις κάνω 20 χρόνια εκπομπή στο "Τζιβαέρι" και έχω μεγάλη πείρα από τηλεόραση. Τώρα άνοιξα δικό μου γραφείο και μαζί με σας που έχετε σπουδάσει κιόλας και ξέρετε τα νέα κόλπα θα πιάσουμε την καλή, όλη η αγορά δική μας θα είναι..."
Έχω αρχίσει να μυρίζομαι που πάει η δουλειά, και ο φιδέμπορας συνεχίζει:
"Έχω αναλάβει να φτιάξω ένα διαφημιστικό γι'αυτό το μαγαζί, πάρε αυτή την κάμερα και άρχισε να τραβάς"
Η ελευθερία που μου δίνει απλά να "τραβάω" , δεν μου αφήνει καμία αμφιβολία για την σοβαρότητα της δουλειάς, αλλά μου γεννά αυταπάτες ότι τουλάχιστον θα είμαι ελεύθερος να δουλέψω όπως νομίζω. Καθώς παίρνω ένα πλάνο από κάποιες κιθάρες που κοσμούν το μαγαζί, με πλησιάζει και μου ψιθυρίζει πάνω από τον ώμο:
"Πλάνο Αμερικέν** θέλω στις κιθάρες"
Και η αύρα μου παίρνει ένα υπεριώδες χρώμα...Ο "Ταξιάρχης" της διαφήμισης συνεχίζει ακάθεκτος:
"Θα το κάνεις ωραίο. Θα ξεκινάει με ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται και από τα ρυάκια της λάβας θα σχηματίζονται ηλεκτρικές κιθάρες που θα παίζουνε αυτα τα σατανιστικά εμβατήρια που ακούμε εδω μέσα."
Το μυαλό μου γίνεται κομπόστα, και απαντάω κομπιάζοντας γεμάτος δέος:
"Εεεεε...χμ... θα προσπαθήσω"
Μιας και δεν έχουμε ακόμη μιλήσει για χρήματα αφήνω ένα περιθώριο... αμα είναι να πληρώνει καλά ας κάνω και 3d ηφαίστεια, και λάβες , και την μάνα του ντυμένη δαίμωνας να
τραγουδάει το "Δεν ξανακάνω φυλακή" αμα λάχει... Τελειώνω με τα πλάνα και μπαίνουμε στο ψητό. Με ρωτάει:
"Πόσα θες;"
του απαντάω
"Εσεις πόσα δίνετε;"
"Επειδή εγώ εκτιμώ τη νεολαία και δεν θέλω να σε ρίξω, θα πάρεις 50 ευρώ για το κάθε διαφημιστικό. Αλλά μη μου αρχίσεις για ΙΚΑ - σύκα, γιατί θα στεναχωρηθούμε..."
Να μην σας τα πολυλογώ, μια βδομάδα μόνταρα, ηφαίστεια και λάβες ουτε κατα διάνοια, μετά από επίμονες παραινέσεις μπήκαν διάφορες μπούρδες μέσα, και στο σπικάζ ο ελαιόβλαχος σπίκερ έλεγε "Μέταλ μμπbar στα λαδάδικα".
Τέλειο λέει το αφεντικό.
Ο Πελάτης έχει πάντα δίκιο.
**Πλάνο αμερικαίν είναι το πλάνο που καθιερώθηκε από τα γουέστερν, δηλ. γόνατα και πάνω, ώστε να δίνεται έμφαση στο τράβηγμα του πιστολιού. Από εκεί και το όνομα. Προφανώς το άκουσε κάπου και το έλεγε σαν καραμέλα επί παντώς θέματος...
2) "Πολιτευτής Μπουγάτσας"
Τόπος : Διαφημιστικό Γραφείο "Τρομπέν" - Γιδονήσι
Χρόνος : Νομαρχιακές - Δημοτικές εκλογές 2006
Ήταν εκλογές λοιπόν. Στο γραφείο μπαινοβγαίνανε κουστουμαρισμένα μικρά και μεγάλα νούμερα του γιδονησιού. Το αφεντικό μου, ο Ταξιάρχης, "δούλευε" υπερωρίες πάνω στο τηλέφωνο κανονίζοντας διαφημιστικές καμπάνιες για τον κάθε πικραμένο πολιτικάντη... Όπως καταλαβαίνετε, δεν μιλάμε για τα πρωτοκλασάτα στελέχη των 2 κυρίαρχων συνδυασμών, αλλά για τους "παγκοτρίφτες" τους, για κάτι τυπάκια που τα ψηφίζουν μόνο οι συγγενείς τους, και τα βάλανε για να συμπληρώσουν ψηφοδέλτιο.
Τα περιστατικά με τα φυλλάδια ανεπανάληπτα... Πολύχρωμες κάρτες έχετε δει; δε μιλάω για τηλεκάρτες, τραμπουλόχαρτα ή καρτ ποστάλ... μιλάω για τις κλασικές επαγγελματικές κάρτες, που σε τέτοιες περιόδους τυπώνονται κάργα, μιας και οι πολιτικάντηδες θέλουν να υπενθυμίσουν την κοινωνική τους θέση. Πολύχρωμες κάρτες λοιπόν... Πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μαύρες.. Η αγαπημένη μου ήταν η κόκκινη. Νόμιζες ότι θα την βγάζει από το τσεπάκι και θα πετάει έξω όποιον δεν ακολουθεί την κομματική πειθαρχία...
Ένας έφερε μια φωτογραφία από το λιμάνι του γιδονησιού που είχε βγάλει ο ίδιος όπως μας τόνισε με περισσό καμάρι, και ήθελε να γράψουμε πάνω της ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ.
Το καλύτερο όμως το κράτησα για το τέλος. Τα προηγούμενα δεν τα είχα αναλάβει εγώ αλλά ένας άλλος κακόμοιρος πολιτσμικάριος... Εμένα μου ανέθεσε τα τηλεοπτικά...
Όπως ήταν επόμενο, οι μεγάλοι συνδυασμοί ανέθεσαν τα τηλεοπτικά σε διαφημιστικά γραφεία της Αθήνας, γιατί και τα φράγκα είχαν, και τα κόμματα προφανώς δεν ήθελαν να αφήσουν την τύχη των εκλογών στον κάθε τοπικό τραμπάκουλα-διαφημιστή. Το ΚΚΕ αν δε με απατά η μνήμη μου δεν είχε διαφημιστικό, ή είχε κι αυτό από τα κεντρικά, ΣΥΡΙΖΑ μια από τα ίδια, ΛΑΟΣ δεν πρέπει να υπήρχε καν,και υπήρχε και άλλος ένας δυναμικός συνδυασμός. Αυτός του πολιτευτή "Μπουγάτσα". Ο Μπουγάτσας ήταν σε ένα μεγάλο κόμμα αλλά έφυγε μου είπαν, διαγράφηκε έμαθα, και κατέβαινε μόνος του για Νομάρχης. Φράγκα δεν είχε λοιπόν, ήρθε στον Ταξιάρχη για πιο φθηνα. Ο μ@λ@κ@ς ο Ταξιάρχης όχι απλά του έκανε καλύτερη τιμή, τσάμπα δουλειά του έκανε. Εγώ βέβαια πληρώθηκα κανονικά (50 λαχταριστά ευρώ, ίσαμε 3 γεύματα σε ψαροταβέρνα της περιοχής...).
Η γραμματέας του Μπουγάτσα, μας είπε το concept : έργα, Μπουγάτσας , γκρίζα διαφήμιση.
Ντάξει οκ λέω. Μουσική μου λέει θα βάλεις το "Καλημέρα Ελλάδα" του ΝΙΒΟ. Εκεί έσπασα. Δεν είναι ότι είμαι low baper και δε μ'αρέσει ο NIBO. Δεν είναι ότι διαφωνώ στην πολιτική κίνηση να βάλεις ΝΙΒΟ στο διαφημιστικό. Εξάλλου δεν με απασχολεί αν θα βγει ο Μπουγάτσας. Είναι ότι δεν θα αντέξω να μοντάρω και να ακούω ατέλειωτες ώρες αυτή την αηδία. Τελικά τους πείθω να βάλουμε το "o fortuna" από Therion (δεν ξέρω πώς τα κατάφερα αλλά είμαι πολύ περήφανος).
Περνάνε οι μέρες και κάθε φορά που δείχνω το "τελικό" βίντεο μου διορθώνουν και μια μπούρδα. Μάλλον, καλύτερα, μου διορθώνουν κάτι , σε μια μπούρδα. Για να μη μακρηγορώ το τελικό βίντεο είχε
1)Γράμματα σε όλα τα χρώματα της ίριδας.
2)Εικόνες τη μία πάνω στην άλλη
3)Κείμενο που περνάει πριν προλάβει να διαβαστεί
4)Μωσαϊκό να κρύβει αφίσα δίπλα στον Μπουγάτσα
5)χάρτη του γιδονησιού (μην μπερδευτείτε και ψηφίσετε αλλού)
Την πρώτη φορά που το έδειξα όπως το είχα φτιάξει εγώ (χωρίς τα 5 σημάδια της ντροπής) η γραμματέας του Μπουγάτσα μου είπε πως ήταν απαράδεκτο. Το τελικό είπε πως ήταν υπέροχο.
Ο Πελάτης έχει πάντα δίκιο. Υπέροχο.
3) Πολιτιστικό αρχείο στη νήσο του Τίποτα
Τόπος : Εταιρία λογισμικού - Νήσος της απραξίας.
Όταν μου πρωτομίλησαν για τη δουλειά χάρηκα. Επιτέλους θα κάνω κάτι ολοκληρωμένο πάνω στο αντικείμενο μου, ένα Cd-Rom με πολιτιστικά δεδομένα. Το ότι ήταν για λογαριασμό της "νήσου του Τίποτα" δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα πέρα από τα πρώτα λεπτά, που συνειδητοποίησα ότι ενώ είμαι τόσα χρόνια πολύ κοντά, δεν είχα πάει ποτέ και είχα ξεχάσει την ύπαρξη της. Με πολύ αργούς ρυθμούς άρχισα να λαμβάνω το περιεχόμενο, και κάποιες οδηγίες, ενώ με το πάσο μου σχεδίαζα το interface. Σε κάποια φάση πήρα και μια βδομάδα off από το αφεντικό, μιας και δεν μας είχαν στείλει και τπτ...
Όταν επέστρεψα είδα ότι σε μια εβδομάδα οι τύποι είχαν στείλει το 80% του υλικού (500mb!!!) και οτι εγώ έπρεπε να τελειώσω σε 2 μέρες...
Κάνω έναν καφέ, στρώνομαι, και φεύγω μετά από 12 ώρες, αφού είχε αρχίσει να βαράει και ο συναγερμός ... Την άλλη μέρα τα ίδια, αλλά αυτή τη φορά δε με έδιωξε ο συναγερμός των 12, τον απενεργοποίησα και έκατσα κι άλλο... Γράφω τα δισκάκια και την άλλη μέρα τα ταχυδρομώ. Ειδοποιώ την ενδιαφερόμενη "της νήσου του Τίποτα" ότι πρόλαβα να είμαι μέσα στην προθεσμία και τα έστειλα με προσωπική αυτοθυσία και....
ΜΟΥ ΤΗ ΛΕΕΙ!
ότι και καλά δεν ήθελε να κάνουμε προχειρότητες, και ας έχαναν την προθεσμία της ελεγκτικής επιτροπής, και ότι είμαι βλάκας δλδ που καθόμουνα δωδεκάωρα να βλέπω γέρους να λένε τα κάλαντα.
Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Μάλιστα, είμαι βλάκας. Ο,τι πείτε.
Αναρτήσεις
